Gisterenavond heb ik voor het eerst een podcast in het wild gemaakt. Wonderlijk hoe relaxed omstanders zijn als er iemand een microfoon neerzet op zijn treintafeltje en hardop begint te praten over de nieuwe (oranje) roze koek.
Ik was eerst erg voorzichtig, stelde de microfoon op een statiefje op het klaptafeltje, zette de koptelefoon op fluisterde de datum en plaats in de microfoon en keek om me heen. De coupé was redelijk druk voor donderdag laat in de avond. Ik keek om me heen en kreeg alleen de enigsinds geïntresseerde blik van mijn buurman aan de andere kant van het looppad.
Bevestigd van de onopvallendheid, ging ik met normale stem verder met het beschrijven van de koek (don’t ask, kijk binnenkort maar eens op www.rozekoek.nl), niemand leek verrast of gestoord. Ik ben oprecht verrast, dat ik geen gestoorde blikken kreeg. Het was alsof mensen accepteerden dat ik gewoon mijn werk deed. Of zou de handeling van het maken van een geluidsopname nog zo bijzonder zijn dat mensen dat liever niet storen? Nouja, erg grappig fenomeen.
update: Inmiddels heb ik de podcast live gezet op rozekoek.nl. Veel plezier!