dertig, tijd voor reflectie en de duik?

Ja hoor, tis zover, ik ben dertig. En nu? Was dit het?

De Duik
Vandaag ben ik totaal niet onder de indruk van mijn verjaardag. Ik moet nu iemand van dertig voorstellen die -in mijn gedachten- iemand is die op het punt staat kinderen te krijgen, twintig probeert te worden, of zich totaal ‘corporate’ omhoog probeert te slijmen (sorry Arthur).

Maar niets van dit alles. Ik ben een zwemmer in een dwangbuis, een kunstenaar met zijwieltjes, een blinde visionair en een dislectische dichter. Maar boven alles ben ik een twijfelende reiziger zonder landkaart, de nieuwe eigenaar van een bouwpakket zonder handleiding.

Alles is klaar: opleiding, bagage, zelfstandigheid, maar wat nu met dit alles te doen? Ik weet bijna zeker dat veel van mijn vrienden zich soms ook zo voelen, maar toch voel ik me alleen. Dertig betekend namelijk ‘Zo, en nu van je luie donder en zoek het maar uit’, niemand die zegt ‘Ren maar heel hard die kant op, dan komt alles goed’. Erg frustrerend.

Depressieve Jan?

Ouwe zeur dat ik ben, erger ik me regelmatig aan Jean Mineur, dat kereltje wat je voor de meeste films in de bioscoop ziet. Wie is dat gastje? En wat moet hij telkens voor mijn films?

Jean Mineur
Nou, ik heb het even uitgezocht. Blijkbaar is Jean (het geanimeerde manneke) een soort Loekie van de Franse film promotie /distributie; hun handelsmerk dus. Blijkbaar is er best veel franse invloed in de nederlandse bioscoop, dat begon al bij de verandering van de merknaam MGM (Metro Goldwyn Mayer) naar Pathe in Europa. Het is me overigens een raadsel wat een haan (of een leeuw for that matter) of een vermalen versie ervan (pathe dus) te maken heeft met films.

Dat maakt een en ander erg irritant, zo van: hup, plons hier is Jean, zie maar of je er chocola van kan maken. Ik zie vaker dat franse bedrijven (en eigenaars van vele andere middenlandsezeese merken) niet realiseren dat hun markt en bijbehorende reclame niet of vreemd overkomt bij bijvoorbeeld het Nederlandse publiek. Kijk, dat je een franse kaas aanprijst in een reclame met bijvoorbeeld een typische franse picknick, prima, dat schept een beeld van franse folklore en een authentieke context. Maar bijvoorbeeld Jean en de haan van Pathe vallen bij het Nederlandse publiek gewoon niet, omdat ze niet snappen wie dat stomme kereltje is, waar hij voor staat en wat hij doet in de bioscoop. Dit is een fout die regelmatig gemaakt wordt door internationale conglomeraten.

Een tijd geleden (en soms nog wel eens) kwam het wel eens voor dat reclames in Nederland op een meest ranzige manier zijn nagesynchroniseerd. In Duitsland, Frankrijk en Spanje is het nasynchroniseren door een beperkte talenkennis heel normaal alternatief op ondertiteling. In Nederland vinden de meesten het erg irritant (denk maar eens terug aan de ‘fout’ nagesynchroniseerde ‘Tell Sell’ reclames). Wij weten immers dat Andie McDowell gewoon engels praat (in de Loreal reclames). De drang van internationale bedrijven om hun merk en beeldmerken door heel Europa onder de zelfde naam en in de zelfde reclames te promoten is volgens mij misschien wel een goedkoop, maar geenszins effectief besluit.