Zoals ik op een moment gewoon stilte nodig heb; plantjes rust, dichtelijke ziele vrede, heb ik soms de behoefte mijn stijgbeugels flink te testen, de hamer flink te knallen op het aambeeld aan weerszijde in mijn hoofd.
Dan is het tijd voor ‘Drum and Bass’ en DubbCore, hard, pompende off-beat, schellende hihats, basgeluid die door mijn te dure koptelefoon direct naar mijn lies verhuist. De dierlijke drang om elke slag op de snaredrum te versterken door met mijn vuisten op m’n borstkas te beuken. Meeneurieënd met de bassline en met 160 bpm mijn herenfiets door de stad raggen.
Fok iedereen! Ík bent de gedrogeerde hoofdrolspeler in die versneld afgespeelde muziekvideo waar ik met flitseffecten, pulserende kleuren door de stad raast! Hoofd snel draaien tot het duizelt. Neon lichtstrepen waarin de stad zich vervagend strekt in de gewaande snelheid.
Mijn adem stokt, ik wéét dat ik dit tempo alleen dit nummer volhoud, maar het volgende is ook zo fijn, intoxiterend. Ik adem tot in de haarvaten van mijn longen. Het hart is de 180 al gepasseerd. Moet stoppen, longen branden, beenspieren zo hard als staal, pure pijn, blik nog furieus intens, zweet gutst met stromen over mijn rug, bevrijding! Inspiratie. Ogen lopen over van geluk.