Ja hoor, tis zover, ik ben dertig. En nu? Was dit het?
Vandaag ben ik totaal niet onder de indruk van mijn verjaardag. Ik moet nu iemand van dertig voorstellen die -in mijn gedachten- iemand is die op het punt staat kinderen te krijgen, twintig probeert te worden, of zich totaal ‘corporate’ omhoog probeert te slijmen (sorry Arthur).
Maar niets van dit alles. Ik ben een zwemmer in een dwangbuis, een kunstenaar met zijwieltjes, een blinde visionair en een dislectische dichter. Maar boven alles ben ik een twijfelende reiziger zonder landkaart, de nieuwe eigenaar van een bouwpakket zonder handleiding.
Alles is klaar: opleiding, bagage, zelfstandigheid, maar wat nu met dit alles te doen? Ik weet bijna zeker dat veel van mijn vrienden zich soms ook zo voelen, maar toch voel ik me alleen. Dertig betekend namelijk ‘Zo, en nu van je luie donder en zoek het maar uit’, niemand die zegt ‘Ren maar heel hard die kant op, dan komt alles goed’. Erg frustrerend.