Ik raas regelmatig door Amsterdam met grote snelheden en kleppen op. Op een langzame tred en genietend van het mooie weer en de geluiden. Deze zijn vaak niet het kabbelen van mensen, het kletsen van de duiven, maar de geluiden van mijn iPod (mijn walkman, met 3 dagen nonstop parate muziek).
Het is net alsof ik hiermee een loopje neem net realiteit. Ik (lees: de muziek) kleurt mijn reis of bezigheid en omgekeerd. Ik heb regelmatig dat mensen irritant lijken met Limp Bizkit, waar ze waarschijnlijk heel snoezig en lief zijn. En ik geniet van woedende weggebruikers onder het genot van gezellige Jazz.
Het is misschien een ontduiking van wat er nou echt gaande is, maar ik vindt het meestal erg prettig, vooral omdat het me meestal niet kan boeien. Ik zeg niet dat de realiteit te saai is voor me en dat ik het daarom wilt kleuren of invullen, verheftigen of wilt afzwakken. Ik vindt alleen dat ik het wel mag doen.
De TV makers doen het ook. Saaie elektronische muziek wordt mooi door het toevoegen van interessante beelden (langs denderende landschappen van Chemical Brothers bijvoorbeeld), of tragische muziek om het onvermogen van acteurs te compenseren.De vraag is natuurlijk, kleur ik deze muziek videoclip zelf, of doet de muziek dat. Ofwel bepaal ik of alles duister, fel rood, bruin en grijs of roze met franjes is, of doet de muziek dat? Ondanks dat ik de muziek kies, is diezelfde muziek toch hetgeen wat me meesleept.