Month: November 2006

conflict tv

Misschien ben ik een rasoptimist die niet gestoord wilt worden in mijn utopische droom dat alles soepel loopt, de mens goed is, maar het wordt me soms te veel. Ik snap het niet. Ik wil lief blijven en niet leven op conflicten.

Ik zal het uitleggen: Het nieuws: het gaat om conflicten, oorlog, belangen. Zelfs de verkiezingen gaat niet over het beter maken van het land, maar om het niet kiezen van de andere partij. Series op tv ook: oorlog, politie series, big brother, de diverse relatie-eilanden en alle help programmas. Het gaat om conflicten tussen partijen, voor ons, voor ons plezier, vermaak of wat ook. Ik snap het niet, waarom zou ik al die negatieve energie tot me nemen? Wat kan me een fictieve of andermans persoonlijke conflicten me iets schelen? Helpt dat me beter worden? Nee!
Hoe lang is het geleden dat er iets te zien was waar mensen samen iets goeds bereiken, geen belangen verstrengeling, maar belangen-verlenging en -versterking? Wellicht dat negatieve dingen makkelijker blijven hangen in een herinnering. Ik weet dat de wereld niet utipisch is, maar wordt het met dit televisie aanbod onze maatschappij geen religie wat zich versterkt door profisie en gedrag? Je zegt dat het slecht gaat, laat conflict zien, mensen voelen zich daar slecht over, mensen doen slechte dingen. Het geeft me stress.
Wat kan je eraan doen? Ik ga filteren wat ik hoor en zie. Ik wil weten hoe ik dingen kan verbeteren, ik wil niets meer weten waar ik geen invloed op heb en waar ik me rot over ga voelen. Ik wil veranderen naar iemand die positieve veranderingen kan verzorgen, kan helpen. Wie helpt mee?

vanuit amsterdam aan jou

schipperstrui_1.jpgOch, de zomer is over, de winter is nabij, ik ben moe en moe en moet opletten dat ik niet moeder wordt, of moedeloos.

Nee, alles gaat prima. Ik heb veel tijd om te praten en te lezen, veel tijd om te luisteren en te kijken. Genieten van luisteren, want ik hou ervan, ik wil naar mooie dingen luisteren; het ontspannen van het verhitte metaal in mijn olieradiator, de schipperstrui die schuurt langs mijn etmaal oude baard, het gekraak van mijn goedkope bureaustoeltje. Ja het is een stoeltje… klein, lief en vertrouwd, mijn schuurpaal en steun in de rug bij moeilijke en vermoeiende digitale en liefde momenten.

Spannende dingen gebeuren ook nogsteeds. Net gepraat met iemand uit Amerika, een mede geluidenmeneer. Helaas de huisverwarming van een lieve vriendin gemist en ook nog de gordijnen collectie van een andere bekende. Ik had er ook willen zijn, ik wil een kwantum atoom zijn: instaat om op meerdere plekken tegelijk te zijn zonder energie te verliezen. Ik wil overal stralen, maar dat gebeurt gewoon niet, de wetenschap is nog niet zover. Maar boven alles wil ik niet gaan bezuinigen, mezelf sparen of kalmer aan. Ik moet juist meer, harder, gepolariseerder. Niet om mezelf interesanter te maken, maar om een gevoel van “dat hebben we toch even gedaan” te krijgen, of “die gaat in de boeken” momenten.

Het sociale leven bestaat net als vele fysica proberen te bewijzen in de natuurkunde, voor het grote deel uit niets. Niet eens vulling, of normale saaie dingen, nee donkere materie. En dan niet van die spookmuziek erbij, nee gewoon leegte. Toch jammer, we moeten eigenlijk al die sociale atomen bijelkaar brengen:-).