Op de lijst van belangrijke dingen van het leven kan ik achter ‘echte liefde’ een vinkje zetten. Althans, dat hoop ik dan maar.
Zonder in detail te treden en met twijfel in mijn hart heb ik geconstateerd dat ik tot een half jaar geleden geen echte liefde kende (vriend – vriendin liefde bedoel ik natuurlijk). Ik klaagde steen en been over de aanstellerites van anderen over hun vergane relaties en bijbehorende pijn die vergeleken werd met de ene na de andere superlatieve equivalent van fysieke pijn.
Jongens, ik snap het. Wat mij fustreert is dat vaak (ik heb alleen lieve meisjes als vriendin) er geen schuldige is. Er is niet iemand die je express met intentie jou pijn te doen een slag voor je gezicht verkoopt. Maar het doet wel zeer. Voorheen stak het me ook, tot niet lekker slapen toe, maar het sleet vrij snel. Nu sloeg het in als een bom, zelfs een maand na dato. Ik heb er nu wel vrede mee, klaar voor meer fijne dingen in het leven.
Enfin, daar wilde ik het niet over hebben. Wat ik het mooie vind: ik weet wat liefde is. Ik vermoedde het al, maar weet het nu zeker. Een gedachte die ik wil koesteren en iets wat ik wil delen. Het is bij mij iets wat hier zit (slaat op buik), dat voorgevoel dat het goed zit en iets waar alle alarmen van uit gaan, een kalm gevoel van rust, maar een intensiteit van duizend zonnen.