Nu ik de titel heb geschreven, dacht ik “Goh, heb ik dit eerder geschreven”, maar dit is toch een nieuwe clip. Leuke muziek, maar vooral een heel gave clip. De maker laat in 3 minuten alle leuke tshirt-ideeen die bij um opkomen zien.
Het is de muziek van Justice, het heet D.A.N.C.E.
Ze zeggen dat je muzieksmaak boven een bepaalde leeftijd consolideert, dat je de ‘muziek van tegenwoordig’ niet meer leuk vind, of ‘een slecht copie van vroeger’. Ik heb daar gelukkig nog geen last van, sterker nog, ik heb de dance-avonden van TMF en MTV herondekt.
Net ‘terug’ van een clip van Roger Sanchez, wat een heerlijke positieve dance met een fijne clip erbij van een oude disco’er die met een enormous afro en dito gettoblaster door Rotterdam danst (in de Albert H. en voor het gemeentehuis), erg grappig. Daar wordt ik nou blij van. Die muziek van tegenwoordig is best prettig, maar om nou te zeggen dat ik alles snap van de ‘jeugd van tegenwoordig’, nee. Althans, hierbij een voorbeeld.
MySpace is zo’n plek á la friendster, orkut, maar dan cooler met msn, vriendjes, ringtones, plaatjes, filmpjes en vooral muziek. Men profileert zich zeg maar met ‘media’ en relaties. Ik snap helemaal dat jongens en meisjes daar hun vriendengroepen bijeen willen houden. Ze kunnen er al hun muziek, filmpjes, fotos, berichten en wat al niet meer bijelkaar houden en het schijnt te draaien op technieken als die van ‘six levels of seperation‘ waarmee je alles en iedereen aanelkaar kan ‘linken’. De ‘six levels of seperation’ slaat op de theorie dat iedereen via een ketting van zes vrienden, familieleden en kennissen een relatie heeft met een willekeurig ander iemand op de hele wereld. Dus via een ketting van slechts zes ‘vrienden van vrienden’ sta ik in direct contact met bijvoorbeeld Steve Jobs, of de schoonzus van de president van Japan.
Heel leuk tot nu toe, maar nu mijn bezwaar: wat is die site godsgruwelijk lelijk! Die tieners pleuren er maar een berg plaatjes op, veelal heel roze en dan de ene voordelige foto van zichzelf of die van een half naakt fotomodel erbij (geen bezwaar daar), filmpjes en een commentaar-deel die de site zo uiteentrekt dat ik er spontaan pijn krijgt in mijn website-bouwer-hartje. Daar gaat weer een vooroordeel uit het raam, dat tieners oppervlakkig zijn 😉 Toch lijkt het er weer op dat inhoud, significantie, relaties en plezier beter scoren dan schoonheid en bruikbaarheid. Rare jongens die websitegebruikers.
Heerlijk om af en toe na het werk wat leuks het Internet op te slingeren 🙂 .. Kijk en luister snel op mijn podcast site: sneaker.fm.
Wederom een podcast met muziek van de podsafe music network en wat maffe onderwerpen. Veel plezier!
Nog in vakantiemodus ben ik aan het rondkijken. De zon gaat net onder, het is half elf, zo voelt het ook.
Steven Seagal rent in indianen ‘leer reepjes jas’ over mijn scherm achtervolgt door een tenger indianenmeisje. In mijn oren is rapper Kool G Rap net klaar met ‘Guns Blazing’ (U.N.K.L.E.). Een rilling glooit over mijn rug, tranen vullen de onderrand van mijn ogen. Even ben ik in contact met iets puurs, herkenning van een diamant patroon in een wolk van willekeurige dwarrelende haren, de zon neemt afscheid.
Ik heb het gevoel dat ik dingen moet doen. Ik besluit te schrijven. Precies dan begint het juiste nummer. “They say, if you took it all away, the love would fall apart. I say, no way. You don’t know the size of my heart.” Songteksten, de valse strohalm om duidelijk te maken wat er omgaat in je hoofd. Ik moet bijna lachen; voelde ik me ook zo? Dat is het mooie van muziek, het neemt je mee, het is een emotionele jas die je aantrekt door op de knop te drukken. Het is de filmische wandeling over de klippen in het zoutmeer, wind in je haren, chellos zwellen aan, de getergde stem van Richard Ashcroft sterft in een soundscape van een fictief treinstation, zonder uit je stoel te komen.
Zoals ik op een moment gewoon stilte nodig heb; plantjes rust, dichtelijke ziele vrede, heb ik soms de behoefte mijn stijgbeugels flink te testen, de hamer flink te knallen op het aambeeld aan weerszijde in mijn hoofd.
Dan is het tijd voor ‘Drum and Bass’ en DubbCore, hard, pompende off-beat, schellende hihats, basgeluid die door mijn te dure koptelefoon direct naar mijn lies verhuist. De dierlijke drang om elke slag op de snaredrum te versterken door met mijn vuisten op m’n borstkas te beuken. Meeneurieënd met de bassline en met 160 bpm mijn herenfiets door de stad raggen.
Fok iedereen! Ík bent de gedrogeerde hoofdrolspeler in die versneld afgespeelde muziekvideo waar ik met flitseffecten, pulserende kleuren door de stad raast! Hoofd snel draaien tot het duizelt. Neon lichtstrepen waarin de stad zich vervagend strekt in de gewaande snelheid.
Mijn adem stokt, ik wéét dat ik dit tempo alleen dit nummer volhoud, maar het volgende is ook zo fijn, intoxiterend. Ik adem tot in de haarvaten van mijn longen. Het hart is de 180 al gepasseerd. Moet stoppen, longen branden, beenspieren zo hard als staal, pure pijn, blik nog furieus intens, zweet gutst met stromen over mijn rug, bevrijding! Inspiratie. Ogen lopen over van geluk.
