Och, de zomer is over, de winter is nabij, ik ben moe en moe en moet opletten dat ik niet moeder wordt, of moedeloos.
Nee, alles gaat prima. Ik heb veel tijd om te praten en te lezen, veel tijd om te luisteren en te kijken. Genieten van luisteren, want ik hou ervan, ik wil naar mooie dingen luisteren; het ontspannen van het verhitte metaal in mijn olieradiator, de schipperstrui die schuurt langs mijn etmaal oude baard, het gekraak van mijn goedkope bureaustoeltje. Ja het is een stoeltje… klein, lief en vertrouwd, mijn schuurpaal en steun in de rug bij moeilijke en vermoeiende digitale en liefde momenten.
Spannende dingen gebeuren ook nogsteeds. Net gepraat met iemand uit Amerika, een mede geluidenmeneer. Helaas de huisverwarming van een lieve vriendin gemist en ook nog de gordijnen collectie van een andere bekende. Ik had er ook willen zijn, ik wil een kwantum atoom zijn: instaat om op meerdere plekken tegelijk te zijn zonder energie te verliezen. Ik wil overal stralen, maar dat gebeurt gewoon niet, de wetenschap is nog niet zover. Maar boven alles wil ik niet gaan bezuinigen, mezelf sparen of kalmer aan. Ik moet juist meer, harder, gepolariseerder. Niet om mezelf interesanter te maken, maar om een gevoel van “dat hebben we toch even gedaan” te krijgen, of “die gaat in de boeken” momenten.
Het sociale leven bestaat net als vele fysica proberen te bewijzen in de natuurkunde, voor het grote deel uit niets. Niet eens vulling, of normale saaie dingen, nee donkere materie. En dan niet van die spookmuziek erbij, nee gewoon leegte. Toch jammer, we moeten eigenlijk al die sociale atomen bijelkaar brengen:-).