ik mis me


De vriendelijke lach
Het enthousiastme
Grenzeloos geduld
Creatief
Rustrijke nachten
Slapeloze laters
Mijn rest
Mijn deel

ik ben me kwijt


Al maanden
Op de verkeerde tijden
Bij vrienden
Bij het lachen
Bij mijn werken

verzettelijk


Verdom me
Nee
Ik ben te vinden
Kijk!
Daar ben ik gewoon
Te springen
Te trappelen in het warme bad

help me


Breek die muur van maskers
Prik me wakker
Sla me verder
Zoen me wakker
Masseer me naar vrijheid
Maak me mij
Compleet mij

muziek tilt me op

Ze zeggen dat je muzieksmaak boven een bepaalde leeftijd consolideert, dat je de ‘muziek van tegenwoordig’ niet meer leuk vind, of ‘een slecht copie van vroeger’. Ik heb daar gelukkig nog geen last van, sterker nog, ik heb de dance-avonden van TMF en MTV herondekt.

Net ‘terug’ van een clip van Roger Sanchez, wat een heerlijke positieve dance met een fijne clip erbij van een oude disco’er die met een enormous afro en dito gettoblaster door Rotterdam danst (in de Albert H. en voor het gemeentehuis), erg grappig. Daar wordt ik nou blij van. Die muziek van tegenwoordig is best prettig, maar om nou te zeggen dat ik alles snap van de ‘jeugd van tegenwoordig’, nee. Althans, hierbij een voorbeeld.

MySpace is zo’n plek á la friendster, orkut, maar dan cooler met msn, vriendjes, ringtones, plaatjes, filmpjes en vooral muziek. Men profileert zich zeg maar met ‘media’ en relaties. Ik snap helemaal dat jongens en meisjes daar hun vriendengroepen bijeen willen houden. Ze kunnen er al hun muziek, filmpjes, fotos, berichten en wat al niet meer bijelkaar houden en het schijnt te draaien op technieken als die van ‘six levels of seperation‘ waarmee je alles en iedereen aanelkaar kan ‘linken’. De ‘six levels of seperation’ slaat op de theorie dat iedereen via een ketting van zes vrienden, familieleden en kennissen een relatie heeft met een willekeurig ander iemand op de hele wereld. Dus via een ketting van slechts zes ‘vrienden van vrienden’ sta ik in direct contact met bijvoorbeeld Steve Jobs, of de schoonzus van de president van Japan.
Heel leuk tot nu toe, maar nu mijn bezwaar: wat is die site godsgruwelijk lelijk! Die tieners pleuren er maar een berg plaatjes op, veelal heel roze en dan de ene voordelige foto van zichzelf of die van een half naakt fotomodel erbij (geen bezwaar daar), filmpjes en een commentaar-deel die de site zo uiteentrekt dat ik er spontaan pijn krijgt in mijn website-bouwer-hartje. Daar gaat weer een vooroordeel uit het raam, dat tieners oppervlakkig zijn 😉 Toch lijkt het er weer op dat inhoud, significantie, relaties en plezier beter scoren dan schoonheid en bruikbaarheid. Rare jongens die websitegebruikers.

stampen, gaan, bevrijding!

Zoals ik op een moment gewoon stilte nodig heb; plantjes rust, dichtelijke ziele vrede, heb ik soms de behoefte mijn stijgbeugels flink te testen, de hamer flink te knallen op het aambeeld aan weerszijde in mijn hoofd.

Dan is het tijd voor ‘Drum and Bass’ en DubbCore, hard, pompende off-beat, schellende hihats, basgeluid die door mijn te dure koptelefoon direct naar mijn lies verhuist. De dierlijke drang om elke slag op de snaredrum te versterken door met mijn vuisten op m’n borstkas te beuken. Meeneurieënd met de bassline en met 160 bpm mijn herenfiets door de stad raggen.

Fok iedereen! Ík bent de gedrogeerde hoofdrolspeler in die versneld afgespeelde muziekvideo waar ik met flitseffecten, pulserende kleuren door de stad raast! Hoofd snel draaien tot het duizelt. Neon lichtstrepen waarin de stad zich vervagend strekt in de gewaande snelheid.

Mijn adem stokt, ik wéét dat ik dit tempo alleen dit nummer volhoud, maar het volgende is ook zo fijn, intoxiterend. Ik adem tot in de haarvaten van mijn longen. Het hart is de 180 al gepasseerd. Moet stoppen, longen branden, beenspieren zo hard als staal, pure pijn, blik nog furieus intens, zweet gutst met stromen over mijn rug, bevrijding! Inspiratie. Ogen lopen over van geluk.

jeuk, nevermind

nevermind

Soms heb ik dat, tegen zijn. Stik alles maar, niet balen, maar wel gekozen mineur.

Vandaag ben ik tegen, dat resulteert meestal in een verlangen naar boze muziek van de ‘het kan me geen hol schelen’-generatie. Slappe vale shirts om je lijf, knieën van je broek weggesleten, slippers en daarna pseudo nongeïntresseerd kijken naar dingen waarover je geacht wordt opgewonden te raken. Dof weggeschuurde verwondering, oppervlakkige krassen in je op een kussen aangeleverde leventje.

Gelukkig hebben die oprechte gevoelens plaats gemaakt naar een hunkering van toen ik ze nog kon voelen. De blik is het zelfde, de muziek ook, maar ik kan het niet meer: niets schelen.