geluid – Page 7 – Peter op sneaker.nl

Tis weer tijd

Ja, gelukkig zijn is ook belangrijk, blijkbaar gaat dat gepaard (voltooid deelwoord van paarden?) met veranderingen. Schikken is makkelijker, maar verandering is leerzamer

Zonder je te vervelen met persoonlijk geneuzel wat hoed nog rand raakt, ga ik wat dingen opnoemen die ik nu erg cool vind. De eerste is Rufus Wainwright een zanger en componist, klinkt in elk geval prima, erg melodieus.
Dan de reclame van een of andere koffie met knapperige stukjes erin, eindelijk iets origineels, vooral door het weird geknipte clipje en de zanger die overacting eens uitprobeert en dan nog net in beeld het opgeeft zodra zijn tekst op is (zie voor clipje: de Douwe Egberts reclame. Grappige is dat ik voor DE eerder een andere campagne heb gemaakt (Solved Mysteries).

En natuurlijk is alles wat je nieuwe baas je verteld ook cool, dus kijk maar voor de grap eens op de site Ruby On Rails. Het is een leuk project gemaakt in een leuke taal (Ruby), maar ondanks alle voordelen voelt het als een ‘Als iedereen naar ons zou luisteren, dan zou dit echt iets groots kunnen worden’-ding. Dat komt vaker voor met software, je verzint iets cools, en je maak het ook nog, misschien komt het ook nog goed uit de verf, je wint via ratio en logimotie (hoe charmant is een concept in de wereld van ontwikelaars) vakgenoten, maar dan komt het: de realiteit, de buitenwereld moet erbij. Dat is heel moeilijk, toch gebeurd het nog regelmatig … misschien gaat het tegenwoordig via overnames of adeptatie. Laten we hopen dat ROR op zichzelf iets moois kan worden.

kunst: R.A.M. is cool (geworden).

Arnon Grunbergen – R.A.M.

Even wat tegengas voor de huishoudelijke mededeling van eerder van vandaag. R.A.M. is cool geworden.

Voorheen was het een neuzelprogramma met de diepgang van een leeg pierenbadje, nu (het seizoen is net afgelopen tot mijn jammerheid) met nieuwe stijl en nieuwe presentator een reddingsvlot een de zee van inteligentia en betekenisrijke kunst.

De stijl is stil, weinig geluid, trage lichte jaz en click electro. Ik hou daar van .. het is rustgevend. Dan de prominente maar relaxed aanwezige Arnon Grunbergen. Hij is nieuwgierig en reflexteerd door zijn ideeën voor de geïnterviewde te houden.

De vragen zijn inteligent alsmede de gasten. De gasten zijn gefilterde kunstenaars, zonder uitzondering pretentierijke mensen, met recht boeiend.
Hun kunst of kunde wordt geanalyseerd, uitgelegd en getoond. Dat is fijn. Soms is het moeilijk om te begrijpen wat ze bedoelen, en waarom niet …

Dans: First To The Right Second To The Left en Moisture Rocket

De week, dansweek. Twee keer met Marc naar dans geweest. Twee keer een succes, maar de tweede keer (afgelopen vrijdag) een daverende.

foto: Robert Benschop

Misschien was de interesse van al de danseressen die we al van eerdere voorstellingen kenden een veeg tegen dat het mooi zou worden. De avond begon met ons die telaat waren, maar toch net optijd omdat de avond ook later begon. De inleiding werd gegeven door Marcelle Schots, zelf ook een danseres, theater maker en journalist. Een iet wat stijfjes, maar wel boeiende inleiding over de achtergrond van Neel Verdoorn en Kenzo Kusuda.

Kenzo Kusuda was als eerste aan de beurt. Met zijn danspartner Dagmar Bock speelt hij Moisture Rocket. Een ijsinwekkend emotioneel stuk. Het is een heel sterk staaltje dansen, hij nogal bonkig, maar wel lenig en zij nog een stuk flexibeler zetten een mooi stuk met grote complexiteit en zeer krachtige emoties met handen en gezichtsuitdrukkingen.

Het stuk van Neel Verdoorn First To The Left Second To The Right (ze danst niet (meer) zelf) werd uitgevoerd door Eva Maria Christ, Ingetje Wielenga, Yanaïka Holle, Anouk Cappuyns, Henna Lee, Anouk Cappuyns en Diah Ayu Ariyati. Neel verzon het als een monosex stuk, dus alleen vrouwen, volgens Marcelle een bewuste keuze omdat op die manier geen onnodige spanning of spel gezocht kan worden tussen de tegengestelde sexes. Net als het stuk van Kenzo, is de muziek ook van deze erg sterk, wellicht meer ondersteunend, maar zeker erg verzorgd.

De aftermath is bij de Melkweg altijd erg fijn, omdat je dan ook nog eens kan handje schudden met de betreffende dansers, of ze in elk geval ‘in het echt’ te zien. Het was ook deze keer erg gezellig.

Muziek: koude sport rillingen

Soms, heel soms krijg ik koude rillingen van een reclame. Van die reclames gaat die rilling vaak om beklemming, maar heeeel soms om de muziek die gewoon verbluffend strak is, vreemd genoeg al twee keer door een reclame van Nike. Beide gemaakt door het reclame bureau zelf.

Sofia heet ze. Het meisje … uhm pardon meisje?, nee! .. ja! meisje wat buigbaar als een dropveter door het beeld glijd in de nieuwste dansreclame van Nike. Schijnbaar is dit de nieuwe campagne van Nike, waar alle tienermeisjes geprikkeld worden te zweten en dansen als Sofia, natuurlijk met de voetjes in de nieuwste schoentjes en beentjes in de nieuwste broekjes gestoken.

Ze schijnt ook nog eens Nederlandse te zijn, die Sofia. Enfin, de muziek. De muziek is van het reclame bureaux, dus niet te vinden, artiest onbekend … weet je .. dan wÃl je eindelijk legaal muziek hebben, dan kan het niet …. nouja … Sommige (niet de muziek die ik wilde, maar wel okay) muziek is wel downloadbaar. Kijk zelf ook maar eens op
nikewomen get music. BTW: ook nog eens kick-ass luidsprekers en ook strak gefilmd.

Update: ik ben erachter van wie de muziek is: niemand anders dan Pharrell Williams (bekend van N.E.R.D. en de Neptunes). Bron is de website van joeytomatoes; wat overig een leuke reclame-reel site is. Pharrell staat hier vermeld. Overigens er is ook een standalone highres versie van die kickass Nike reclame.

Update: hier is de You Tube versie:

Mooie geluiden en beelden: Play

Net op TV (TV3) gezien: Play (http://www.imdb.com/title/tt0268536/); een verfilming van het toneelstuk Play van Samuel Beckett, verfilmd door Anthony Minghella.

Ik heb deze film al eerder gezien, indrukwekkend opgemaakte mensen (twee vrouwen, één man), in reuze urnen met alleen hun hoofden die uitsteken. De drie acteurs (Alan Rickman, Kristin Scott Thomas, Juliet Stevenson) murmelen in monotoom en hoge snelheid over een driehoeksverhouding.

Tis niet ech makkelijk te begrijpen waar het nou echt over gaat, maar ik was vooral gegrepen door de sfeer, de geluiden en de beelden. De beelden lijken door het hoge contract en de weinige kleuren de uitdrukkingloze gezichten te versterken in hetgeen wat ze zeggen. Het geluid is -op wat klein soundscaping na- alleen dat van de stemmen. Vooral Rickman’s stem is karakterstiek en past prima bij die van de vrouwen, niet luid, bijna fluisteren gemurmel wat opzich al een soundscape is.