liefde, ik heb je gezien

Op de lijst van belangrijke dingen van het leven kan ik achter ‘echte liefde’ een vinkje zetten. Althans, dat hoop ik dan maar.

Zonder in detail te treden en met twijfel in mijn hart heb ik geconstateerd dat ik tot een half jaar geleden geen echte liefde kende (vriend – vriendin liefde bedoel ik natuurlijk). Ik klaagde steen en been over de aanstellerites van anderen over hun vergane relaties en bijbehorende pijn die vergeleken werd met de ene na de andere superlatieve equivalent van fysieke pijn.

Jongens, ik snap het. Wat mij fustreert is dat vaak (ik heb alleen lieve meisjes als vriendin) er geen schuldige is. Er is niet iemand die je express met intentie jou pijn te doen een slag voor je gezicht verkoopt. Maar het doet wel zeer. Voorheen stak het me ook, tot niet lekker slapen toe, maar het sleet vrij snel. Nu sloeg het in als een bom, zelfs een maand na dato. Ik heb er nu wel vrede mee, klaar voor meer fijne dingen in het leven.

Enfin, daar wilde ik het niet over hebben. Wat ik het mooie vind: ik weet wat liefde is. Ik vermoedde het al, maar weet het nu zeker. Een gedachte die ik wil koesteren en iets wat ik wil delen. Het is bij mij iets wat hier zit (slaat op buik), dat voorgevoel dat het goed zit en iets waar alle alarmen van uit gaan, een kalm gevoel van rust, maar een intensiteit van duizend zonnen.

wachten op de koeling

Ik ben heel gevoelig voor hitte. Ik zal vast niet de enige zijn, maar ik wacht tot het weer wat koeler is, dan ben ik meestal beter met het schrijven en maken van dingen. 20060717-fan.jpg

Op de een of andere manier ben ik het meest confortabel als ik een spijkerbroek kan dragen, met een t-shirt en iet wat zakken heeft voor mijn iPod. Meestal draag ik ook nog een tas met allemaal electronica erin: een geluidrecorder, microfoon en een camera. Verdomd, ik lijk wel een Radio 1 verslaggever. Nougoed, ik ben wel bezig om meer media dingen te doen vandaar de uitgebreidde uitrusting.

Ik wacht dus … nouja, ik ben wel bezig, maar niet met computer dingen (buiten mijn werk om natuurlijk). Ik ben voornamelijk lekker aan het fietsen, om een kleurtje te krijgen en wat verkoeling op te lopen. Dat werkt goed. Mijn route is meestal via Haarlem naar IJmuiden. Niet de meest inspirerende route, maar zeker wel lekker te fietsen. Mocht je nog een leuke fietsroute weten, dan hoor ik dat graag.

Nog zoiets: reageren. Mensen zijn blijkbaar erg huiverig voor het reageren op dingen op een website. Het mailen naar iemand is teveel moeite en een reactie plaatsen is te openbaar. Of men vind de eigen mening of opmerking niet boeiend genoeg. Tegen die mensen wil ik zeggen: graag! kommaarop met dat commentaar, het is voor iemand die verhaaltjes schrijft leuk om te horen van lezers.

muziek tilt me op

Ze zeggen dat je muzieksmaak boven een bepaalde leeftijd consolideert, dat je de ‘muziek van tegenwoordig’ niet meer leuk vind, of ‘een slecht copie van vroeger’. Ik heb daar gelukkig nog geen last van, sterker nog, ik heb de dance-avonden van TMF en MTV herondekt.

Net ‘terug’ van een clip van Roger Sanchez, wat een heerlijke positieve dance met een fijne clip erbij van een oude disco’er die met een enormous afro en dito gettoblaster door Rotterdam danst (in de Albert H. en voor het gemeentehuis), erg grappig. Daar wordt ik nou blij van. Die muziek van tegenwoordig is best prettig, maar om nou te zeggen dat ik alles snap van de ‘jeugd van tegenwoordig’, nee. Althans, hierbij een voorbeeld.

MySpace is zo’n plek á la friendster, orkut, maar dan cooler met msn, vriendjes, ringtones, plaatjes, filmpjes en vooral muziek. Men profileert zich zeg maar met ‘media’ en relaties. Ik snap helemaal dat jongens en meisjes daar hun vriendengroepen bijeen willen houden. Ze kunnen er al hun muziek, filmpjes, fotos, berichten en wat al niet meer bijelkaar houden en het schijnt te draaien op technieken als die van ‘six levels of seperation‘ waarmee je alles en iedereen aanelkaar kan ‘linken’. De ‘six levels of seperation’ slaat op de theorie dat iedereen via een ketting van zes vrienden, familieleden en kennissen een relatie heeft met een willekeurig ander iemand op de hele wereld. Dus via een ketting van slechts zes ‘vrienden van vrienden’ sta ik in direct contact met bijvoorbeeld Steve Jobs, of de schoonzus van de president van Japan.
Heel leuk tot nu toe, maar nu mijn bezwaar: wat is die site godsgruwelijk lelijk! Die tieners pleuren er maar een berg plaatjes op, veelal heel roze en dan de ene voordelige foto van zichzelf of die van een half naakt fotomodel erbij (geen bezwaar daar), filmpjes en een commentaar-deel die de site zo uiteentrekt dat ik er spontaan pijn krijgt in mijn website-bouwer-hartje. Daar gaat weer een vooroordeel uit het raam, dat tieners oppervlakkig zijn 😉 Toch lijkt het er weer op dat inhoud, significantie, relaties en plezier beter scoren dan schoonheid en bruikbaarheid. Rare jongens die websitegebruikers.