Wat motiveerd een blogger? Is er een onverzadigbare drang naar erkenning bij onbekenden? Zijn de publicaties een uitlaatklep? Proberen mensen een echt dagboek te maken zodat vrienden en familie weet wat er gebeurd in het leven van de persoon die vaak niet meer dan 10 kilomenter ver woont?
Ach, ik probeer vindbaar informatie aan te bieden. Dus dat als ik iets vind waar ik al een tijd naar zocht, of dat ik de waarde van de informatie om een andere reden hoog inschat. Dat zijn de juweeltjes, voor mij en hopelijk soms ook voor anderen. Mijn blog beschouw ik ook als een goed doorzoekbare juwelendoos. Maar niet iedereen vind dat, het gaat mij erom dat je eruit haalt wat je mooi vind en als je er niets aan vind, dan mag dat ook.
Meestal informatie dus, maar soms moet ik gewoon dingen kwijt, persoonlijke frustraties en gedachten die niet 1-2-3 neergelegd kunnen worden bij een goede vriend of een vriendin. Dat worden dan proppen in mijn hoofd, die moeten er dan ook uit. De enige manier die ik kan verzinnen is schrijven op mijn blog.
Veel mensen die dit lezen kennen mij ook, maar ik schrijf niet perse voor vrienden of mensen die mij kennen. Ik schrijf omdat het kwijt moet, maak niet uit hoe.
Een publiek voor mijn schrijven is wel belangrijk. Niet zozeer de aanwezigheid van publiek, of dat de stukjes per direct worden gelezen en acties erop volgen, maar meer het idee dat hetgeen wat ik schrijf zin heeft. Dat er ergens iemand is die zegt: goh.
Mijn blog is mijn onzichtbare vriend, mijn digitale hond. Het is de persoon die zegt: ‘ik weet precies wat je bedoeld’, me troost biedt en mijn vreugde deelt op het moment dat het nodig is. Mijn blog kwispelt na het posten van elk juweeltje. Nee, geen vervanging van welke vriend dan ook, maar god wat is het fijn om die prop uit mijn hoofd te halen.
