Eindelijk vakantie! Ik ga nu snel op de fiets een rondje maken, maar niet voordat ik je laat weten wat ik allemaal ga doen.
Ik laat ook gelijk horen wat nu de grap is van RSS-Feedser. Anyway, fijne periode dat ik op vakantie ben! Groetjes, Peter
Podcast: Play in new window | Download
Nog in vakantiemodus ben ik aan het rondkijken. De zon gaat net onder, het is half elf, zo voelt het ook.
Steven Seagal rent in indianen ‘leer reepjes jas’ over mijn scherm achtervolgt door een tenger indianenmeisje. In mijn oren is rapper Kool G Rap net klaar met ‘Guns Blazing’ (U.N.K.L.E.). Een rilling glooit over mijn rug, tranen vullen de onderrand van mijn ogen. Even ben ik in contact met iets puurs, herkenning van een diamant patroon in een wolk van willekeurige dwarrelende haren, de zon neemt afscheid.
Ik heb het gevoel dat ik dingen moet doen. Ik besluit te schrijven. Precies dan begint het juiste nummer. “They say, if you took it all away, the love would fall apart. I say, no way. You don’t know the size of my heart.” Songteksten, de valse strohalm om duidelijk te maken wat er omgaat in je hoofd. Ik moet bijna lachen; voelde ik me ook zo? Dat is het mooie van muziek, het neemt je mee, het is een emotionele jas die je aantrekt door op de knop te drukken. Het is de filmische wandeling over de klippen in het zoutmeer, wind in je haren, chellos zwellen aan, de getergde stem van Richard Ashcroft sterft in een soundscape van een fictief treinstation, zonder uit je stoel te komen.
Langzaam raakt de yoghurtzeep op, de herinneringen worden zoeter, grappig hoe snel ze veranderen.
Morgen wordt het laatste beetje zeep van de vorige vakantie opgemaakt. Ik ruik nog even aan de vreemde fles, de geur van vakantie is het, niet die van yogurt en geneeskrachtige cactus extracten. Wat romantiseert een mens de fijne herinnering toch snel. Het gemis van het vakantiegevoel maakt plaats voor een hunkering naar de volgende vakantie, hoewel ik bijna zeker weet dat volgende keer naar een andere vakantie-stek ga.
‘t Is toch vreemd dat als je nog eens dezelfde vakantie zou kunnen beleven, het waarschijnlijk toch anders zal zijn. Ik zou noest opzoek gaan naar ‘hetzelfde gevoel’. Dat lukt natuurlijk nooit, of juist dat ik bepaalde dagen opnieuw wilt doen omdat de vorige keer het weer niet mee zat, of dat het gewoon niet binnen de vakantie periode paste. Vergeefs.
Ik berust me in de gedachten die een vriend met me deelde: volgende keer zal ik (nog) beter zijn in het ‘vakantie vieren’.
Het is druk, op het werk en ook nog eens thuis. De huisvlijt kan niet op ook, dus met het zweet nog op de rug van de terugreis van het werk, weer aan het toetsenbord voor de kunstliefhebbers
De drukte is natuurlijk zelf opgelegde afleiding, alsof ik mezelf in het oor probeer te schreeuwen: kijk! een macbook!. Maardan elke minuut een andere reden. Erg vermoeiend.
Dan proberen we binnenkort maar vakantie te houden. Naar het zuiden, de rukvogels vooruit. Zon, duitsers en veel gefiets in de benen. De camera en microfoon zullen niet stil liggen, nog een weekje.