Category: blog

Ik ben mateloos gefascineerd door Nederlandse taal. Ik ben vaak niet goed in het gebruik ervan op papier, maar in de spreektaal red ik me prima. Ik noem mezelf wel eens een semantisch fundamentalist, of een taalpurist. Hoe ik het ook went of keert, ik hou ervan om mijn taal in regels te vatten die logischer zijn dan de gebruikers taal is.

Een voorbeeld is om bijvoorbeeld mensen op te wijzen dat ‘uitprinten’ gewoon geen woord is. Er zijn prima alternatieven: ‘printen’ (mooi engels woord), ‘uitdraaien’, ‘afdrukken’, dus waarom zou men die niet gebruiken. Het klinkt erg triviaal, maar ik wil graag mijn mening uitten over mijn taal. Ik wil me niet houden aan de regels van de schrijftaal, of die van de normale spreektaal. Ik wil desnoods eigen regels opstellen en die respecteren. Nu ik er over denk, doe ik dat ook al in grote mate.

Mijn (verkortte) naam bijvoorbeeld is een grote speeltuin voor me. Peet. Kan je heel veel taal grapjes mee uithalen. Er zijn veel woorden die beginnen of eindigen op de klank ‘Peej’, het enige wat ik er achter hoeft te zetten is een ‘t’. Voorbeelden zijn: HTTPeet (het bekende Internet protocol), FTPeet (ander protocol), of mijn recent verworven titel samen met mijn naam: PeetIng, of PeetlIng. De laatste insinueert dat ik een kleine instantie van mezelf ben (ofzo).

Als laatste wil ik stellen: Internet moet met een hoofdletter begonnen worden. Het is een eigen naam, er is er maar één van, dus heeft het een naam, namelijk Internet. Sommigen stellen dat Internet met een kleine letten mag beginnen omdat het woord ingeburgerd is, nou dat is prima, maar dan mogen alle namen ook met kleine letters. Dan mogen de zinnen ook niet meer met hoofdletter worden begonnen, dat is immers onzin, we weten al dat de zin opnieuw begint, we zijn namelijk aan het begin van het blaadje, of we hebben net een punt gehad.Ik ben misschien fundamentalistisch onredelijk in mijn taalgebruik en toch wil ik spelen met mijn taal. Het is in elk geval niet consequent, heerlijk toch!

Ik raas regelmatig door Amsterdam met grote snelheden en kleppen op. Op een langzame tred en genietend van het mooie weer en de geluiden. Deze zijn vaak niet het kabbelen van mensen, het kletsen van de duiven, maar de geluiden van mijn iPod (mijn walkman, met 3 dagen nonstop parate muziek).

Het is net alsof ik hiermee een loopje neem net realiteit. Ik (lees: de muziek) kleurt mijn reis of bezigheid en omgekeerd. Ik heb regelmatig dat mensen irritant lijken met Limp Bizkit, waar ze waarschijnlijk heel snoezig en lief zijn. En ik geniet van woedende weggebruikers onder het genot van gezellige Jazz.

Het is misschien een ontduiking van wat er nou echt gaande is, maar ik vindt het meestal erg prettig, vooral omdat het me meestal niet kan boeien. Ik zeg niet dat de realiteit te saai is voor me en dat ik het daarom wilt kleuren of invullen, verheftigen of wilt afzwakken. Ik vindt alleen dat ik het wel mag doen.

De TV makers doen het ook. Saaie elektronische muziek wordt mooi door het toevoegen van interessante beelden (langs denderende landschappen van Chemical Brothers bijvoorbeeld), of tragische muziek om het onvermogen van acteurs te compenseren.De vraag is natuurlijk, kleur ik deze muziek videoclip zelf, of doet de muziek dat. Ofwel bepaal ik of alles duister, fel rood, bruin en grijs of roze met franjes is, of doet de muziek dat? Ondanks dat ik de muziek kies, is diezelfde muziek toch hetgeen wat me meesleept.