Vandaag is de waterrecherge geweest. De wateragent (wel twee meter ervan) heeft een ‘waterspion’ geïnstalleerd in mijn badkamer. Jawel, ik betaal om bespioneerd te worden door een toeleverancier (het waterbedrijf).
De waterspion
Het apparaat is een lelijke watersnelheidsmeter, zo groot als een pindakaaspotje. Het meet mijn douches, mijn bakkies thee en het verbruik van mijn waterzuinige wasmachine.
Hoeveel spionnen heb ik eigenlijk in huis?
- Mobieltje – Waar ben ik, met wie bel ik en waarover?
- De waterspion – Douche ik wel regelmatig?
- Electriciteitmeter – Wanneer gaat het licht aan, hoelang en hoeveel lampen?
- Digitale TV kastje – Wanneer kijk ik naar welke zender en hoe lang?
- Internetaansluiting – Welke mail zend ik, wat installeer ik, hoeveel en waarna browse ik, met wie en waarover chat ik?
Vooral het laatste punt is best opvallend, vooral nu er wetten komen die internetaanbieders verplicht de internethandelingen van alle(!) klanten ‘op te nemen’, zonder aanleiding!
Het is wel vreemd dat digitaal verkeer zomaar nagegaan mag worden. Dat is ongeveer zoiets als dat er altijd iemand opschrijft met wie je praat en waarover, welke boeken je leest, naar wie je belt en welke brieven je schrijft. Die aantekeningen worden alleen gebruikt als je een bedreiging vormt voor de maatschappij. Maar wie bepaalt dat? Natuurlijk leven we in een mooie stabiele maatschappij. Toch?
We weten allemaal de gevolgen van het misbruik van dit soort vrijheden door de ouwe KGB, CIA en Stasie. Vaak onterechte vervolging in de naam van staatveiligheid. Klinkt al bekend? Ik heb het idee dat we onze persoonlijke vrijheden te makkelijk overgeven aan de overheid en commerciële instellingen. Dat doen we ook in onze favoriete ver-van-ons-bed-show, de EU. Daar gebeuren soms vreemde dingen die onze toekomst (gaat) bepalen, als we de Europeese grondwet accepteren.
