Net gezien op Rocketboom, een animatie van Animation Block Party.
Het is een filmpje (zie plaatje rechts) over een jochie wat gepest wordt door drie rot jongens. In de hitte van het gevecht red hij zicht met zijn facinatie voor muziek en rap. Erg grappig ge-animeerd en super fijn gerapt en gemuziekt. Kijk snel naar
het filmpje van Teddy Hose.
Ze zeggen dat je muzieksmaak boven een bepaalde leeftijd consolideert, dat je de ‘muziek van tegenwoordig’ niet meer leuk vind, of ‘een slecht copie van vroeger’. Ik heb daar gelukkig nog geen last van, sterker nog, ik heb de dance-avonden van TMF en MTV herondekt.
Net ‘terug’ van een clip van Roger Sanchez, wat een heerlijke positieve dance met een fijne clip erbij van een oude disco’er die met een enormous afro en dito gettoblaster door Rotterdam danst (in de Albert H. en voor het gemeentehuis), erg grappig. Daar wordt ik nou blij van. Die muziek van tegenwoordig is best prettig, maar om nou te zeggen dat ik alles snap van de ‘jeugd van tegenwoordig’, nee. Althans, hierbij een voorbeeld.
MySpace is zo’n plek á la friendster, orkut, maar dan cooler met msn, vriendjes, ringtones, plaatjes, filmpjes en vooral muziek. Men profileert zich zeg maar met ‘media’ en relaties. Ik snap helemaal dat jongens en meisjes daar hun vriendengroepen bijeen willen houden. Ze kunnen er al hun muziek, filmpjes, fotos, berichten en wat al niet meer bijelkaar houden en het schijnt te draaien op technieken als die van ‘six levels of seperation‘ waarmee je alles en iedereen aanelkaar kan ‘linken’. De ‘six levels of seperation’ slaat op de theorie dat iedereen via een ketting van zes vrienden, familieleden en kennissen een relatie heeft met een willekeurig ander iemand op de hele wereld. Dus via een ketting van slechts zes ‘vrienden van vrienden’ sta ik in direct contact met bijvoorbeeld Steve Jobs, of de schoonzus van de president van Japan.
Heel leuk tot nu toe, maar nu mijn bezwaar: wat is die site godsgruwelijk lelijk! Die tieners pleuren er maar een berg plaatjes op, veelal heel roze en dan de ene voordelige foto van zichzelf of die van een half naakt fotomodel erbij (geen bezwaar daar), filmpjes en een commentaar-deel die de site zo uiteentrekt dat ik er spontaan pijn krijgt in mijn website-bouwer-hartje. Daar gaat weer een vooroordeel uit het raam, dat tieners oppervlakkig zijn 😉 Toch lijkt het er weer op dat inhoud, significantie, relaties en plezier beter scoren dan schoonheid en bruikbaarheid. Rare jongens die websitegebruikers.
Zoals ik op een moment gewoon stilte nodig heb; plantjes rust, dichtelijke ziele vrede, heb ik soms de behoefte mijn stijgbeugels flink te testen, de hamer flink te knallen op het aambeeld aan weerszijde in mijn hoofd.
Dan is het tijd voor ‘Drum and Bass’ en DubbCore, hard, pompende off-beat, schellende hihats, basgeluid die door mijn te dure koptelefoon direct naar mijn lies verhuist. De dierlijke drang om elke slag op de snaredrum te versterken door met mijn vuisten op m’n borstkas te beuken. Meeneurieënd met de bassline en met 160 bpm mijn herenfiets door de stad raggen.
Fok iedereen! Ík bent de gedrogeerde hoofdrolspeler in die versneld afgespeelde muziekvideo waar ik met flitseffecten, pulserende kleuren door de stad raast! Hoofd snel draaien tot het duizelt. Neon lichtstrepen waarin de stad zich vervagend strekt in de gewaande snelheid.
Mijn adem stokt, ik wéét dat ik dit tempo alleen dit nummer volhoud, maar het volgende is ook zo fijn, intoxiterend. Ik adem tot in de haarvaten van mijn longen. Het hart is de 180 al gepasseerd. Moet stoppen, longen branden, beenspieren zo hard als staal, pure pijn, blik nog furieus intens, zweet gutst met stromen over mijn rug, bevrijding! Inspiratie. Ogen lopen over van geluk.
Al sinds december vorig jaar onderzoek ik het fenomeen ‘podcasten’. Om daar echt ín te zitten ben ik zelf gaan podcasten. Het resultaat is sneaker.fm, een eigen podcast.
Ik heb het podcasten eerst geheim gehouden, om mezelf tijd te gunnen om goed te onderzoeken en om ook een zeker niveau te bereiken. Bovendien wil ik dat er iets gepubliceerd staat wat de moeitewaard is. Slechts een paar vrienden wisten ervan.
Nu is dat niveau van mijn eigen podcasts nog lang niet wat het moet zijn, maar ik begin er zo langzamerhand lol in te krijgen. Daarbij is het ook fijn eens een verhaal te vertéllen, wat voor mij meer kracht heeft dan een artikel schrijven.
Grappig genoeg is bij het maken van podcasts de techniek niet de drempel, wat mij eerst wel logisch leek. Het opbouwen van een podcast en het vocaal brengen van emoties is wel veel moeilijker dan ik dacht. Het is rete moeilijk om gestructureerd over te brengen wat je wilt vertellen en daarbij ook boeiend te blijven klinken. Daar is een script voor nodig, of in elk geval een goed idee van wat je wilt vertellen.
Tot nu toe ‘doe ik maar wat’ bij het maken van de podcasts, wat resulteert in veel ‘uhm’ momenten, maar ik ben van plan mezelf te verbeteren en van sneaker.fm een leuke podcast te maken die de moeite waard is. Luister zelf maar op sneaker.fm en laat me weten wat je ervan vind.
Overigens, de podcast is voornamelijk in het Engels. Ik heb daarvoor gekozen omdat er test-luisteraars waren die alleen engels spraken, bovendien hoop ik daarmee ook een iets groter publiek te bereiken. Of ik in het Engels doorga, weet ik niet zeker.
Moet ik nu boos worden? Ik had een super goed idee, echt waanzinnig cool. En dit is het: SlideShowPro. Enig probleem is: ik heb het niet gemaakt.
Het is een beetje vreemd voor mij, maar dit is exact een idee van mij gematerialseerd in het hoofd van een Flash Ninja en uitgevoerd. Ik ben heel blij, dit scheelt me weer developen, maar ook een beetje pissed dat ik niet de enige was met dit super idee. Nog een nadeel is dat je het moet betalen .. maargoed, lekker boeien.
Het idee was het volgende: Ik wil een slideshow voor mijn fotos op één van mijn sites maken. Ik bedoel niet zomaar een site, maar een met de volgende ingredieënten:
