Wat is het toch? Dat ik je vast wilt pakken; mijn armen om je heupen.
Ik druk jouw truitje tegen mijn oor.
Het is van dat rekbare stof, zijdezacht, mijn eendagsbaard klit zich vast.
Mijn wang raakt een stuk van de spijkerstof van je broek.
Zachtjes knijp ik in je bil.
Ik zucht en bij het inademen ruik ik de versgewassen stof en een vleugje van Chanel.
Wat kan mannengeluk toch eenvoudig zijn,
Zomaar jouw prachtige heupen.
Ik durf het nu te zeggen: het bedrijf waar ik vroeger werkte, dat was Underworld extase.
Het was de geest van Tomato. Okay: ik bedoel: we hadden allemaal grote speakers en draaide constant trans house of wat voor een genre Underworld in de vroege jaren ook tot behoorde. Heel hard, we namen tatoeages, hadden sex, leefde hard en zopen minstens even hard.
Het bedrijf heette Mediamatic, maar als je een bedrijf kon weergeven als een pak sinaasappelsap dan was de verpakking de naam en de inhoud de mensen. Van dat pak vond ik de inhoud het mooiste het was de meest sappige fruitige gezonde gelukkige sinaasappelsap ooit. Ik weet zeker dat er soms ook XTC en wat cocaïne in zat, dat kan bijna niet anders.
Ik ga geen afbreuk doen van deze mythe, het wás gewoon zo! Iedereen was (en is) mooi, iedereen was in harmonie en iedereen is nu mijn vriend en vriendin geworden tot deze dag toe … nu ruim 6 jaar later. Disharmonie kwam alleen voor als het nodig was, om nog meer samen te genereren.
De muziek: Underworld, Aphex Twin, Kruder en Dorfmeister, Ninja Tunes. En hard! Tenentintelende, botten jeukende liefde en muziek. Ja, ik mis het soms. De arrogantie naar iedereen, zelfs de hand die je voedde. De woede van plezier en de nachten doorwerken aan spullen die nooit het daglicht zouden zien. Man wat mis ik die tijd.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Het is zaterdag 11 augustus. 33 jaar geleden was ik voor het eerst de eerste spruit van de familie Sneekes in Woerden, ofwel: it’s my birthday (melodie: In da Club – Fitty cent).
Ik heb zin! Ik ben lekker vroeg opgestaan (vanzelf, zonder wekker). Nu schallen de vrolijke klanken van XFM door mijn fijne appartementje, de was draait bijna, de afwas ligt te weken en de boodschappen wachten nog bij de Vormar.
Het is mooi weer, wolken, zon en fris … echt Peet weer, straks lekker hangen in het park met vrienden en familie. Hij is fijn! Enfin, maak er een mooie dag van, het is feest, peet, peter peetst!
Ik zit hier, slecht geslapen, met besognes over lekkende douchebakken, maar helder in geest. Ik heb iets gezien, iets gehoord iets gelezen en ik wil huilen. Zo maar, omdat het zo mooi is. Ook omdat het goed is, of omdat de maker het lukt om mij dat te laten denken.
Het gaat over The Pinky Show: een lief poesje met een fragiel zacht meisjesstemmetje, wat met linkse inslag verteld over politieke en sociale fenomenen in de Verenigde Staten van Amerika (die staten in het midden, er zijn er iets van 52 geloof ik).
Ik zag het per ongeluk door Sjors, een collega die een filmpje nodig had voor wat tests. Ik hoorde wat ze zei en raakte ontroerd. Ik werd zo -hoepla- op het verkeerde been gezet! Je ziet een lief simpel getekend strip poesje, met een klein meisjesstemmetje, het verteld in de ‘ik vorm’ en enigzins filosofisch, afvragend, onzeker. Maar later drong de inhoud van het verhaal tot me door. Het poesje is een intellectueel, een linkse intellectueel … een docent.
Wow.
