Ik zit hier, slecht geslapen, met besognes over lekkende douchebakken, maar helder in geest. Ik heb iets gezien, iets gehoord iets gelezen en ik wil huilen. Zo maar, omdat het zo mooi is. Ook omdat het goed is, of omdat de maker het lukt om mij dat te laten denken.
Het gaat over The Pinky Show: een lief poesje met een fragiel zacht meisjesstemmetje, wat met linkse inslag verteld over politieke en sociale fenomenen in de Verenigde Staten van Amerika (die staten in het midden, er zijn er iets van 52 geloof ik).
Ik zag het per ongeluk door Sjors, een collega die een filmpje nodig had voor wat tests. Ik hoorde wat ze zei en raakte ontroerd. Ik werd zo -hoepla- op het verkeerde been gezet! Je ziet een lief simpel getekend strip poesje, met een klein meisjesstemmetje, het verteld in de ‘ik vorm’ en enigzins filosofisch, afvragend, onzeker. Maar later drong de inhoud van het verhaal tot me door. Het poesje is een intellectueel, een linkse intellectueel … een docent.
Wow.
Sinds mijn leven overvloedig volstroomt met mooie, dure en lieve dingen, denk ik af en toe: kan het niet iets minder? Een melanchonische gedachte met een snufje nostalgie, een hang naar vroeger, simpel, tonka, houten autos en boomhutten.